Les 7 étapes du pardon
Comment pardonner à ceux qui nous ont déçus,
trahis ou blessés ? Nous avons posé la question à Gabrielle Rubin et à Nicole
Fabre, deux psychanalystes qui ont publié un ouvrage sur le sujet. Vade-mecum
en sept temps.
Accordés sans douleur pour un mot ou un
geste de trop, il y a les pardons ordinaires. Et puis il y a les pardons
extraordinaires, ceux que nous avons tant de mal à concéder, après avoir été
blessés au plus profond de nous-mêmes. Pardonner à un parent bourreau, à un
agresseur ou au chauffard qui a renversé l’un de nos proches implique un
cheminement intérieur long et exigeant, difficile à vouloir, dur à parcourir.
Acte de courage pour certains, aveu de
faiblesse pour d’autres, qui lui préfèrent la vengeance, le pardon va rarement
de soi. Pourtant, toutes les victimes qui ont pardonné s’accordent à dire que
cette démarche les a libérées, qu’elle a même insufflé une nouvelle énergie
dans leur vie. Car le pardon sert avant tout à se libérer soi-même. Qu’on le demande
ou qu’on l’accorde, il est le fruit d’un vrai travail sur soi dont l’issue
reste pourtant incertaine : on peut sincèrement souhaiter pardonner sans
forcément y parvenir…
Le processus opère en partie à notre insu
et, surtout, nous ne sommes pas tous égaux devant le pardon. Sa « réussite »
dépend moins de l’outrage subi que de la façon dont nous l’avons vécu. Ainsi,
deux enfants abandonnés n’auront pas le même destin. L’un pourra aborder la vie
comme un combat, l’autre comme une lutte perdue d’avance… Ils auront peut-être
pardonné à leurs parents, peut-être pas. Chaque histoire est singulière et il
existe autant de pardons que de victimes. Malgré tout, nous avons tenté, avec
Nicole Fabre et Gabrielle Rubin, deux psychanalystes qui se sont longuement penchées
sur la question, d’identifier les grandes étapes qui jalonnent ce chemin.
1. Décider de ne plus souffrir
Si l’offense
ne cesse pas, aucun processus de pardon ne peut s’enclencher. Mais comment y
mettre un terme ? Face au coupable – un employeur misogyne, un ami qui a trahi
sa parole… –, la victime peut perdre ses moyens, paralysée par sa souffrance.
La première
étape consiste donc à décider de ne plus souffrir, à sortir de la violence
subie. Quitte à prendre du champ et à mettre de la distance entre soi et le
responsable de sa douleur. Dans les cas particulièrement graves, lorsque notre
intégrité physique ou psychique est en jeu, la plainte déposée en justice peut
être le seul moyen de franchir cette première étape et de mettre le coupable
face à ses responsabilités. Pardonner à un agresseur n’empêche pas de porter
plainte car, comme l’a écrit la philosophe Simone Weil, « on ne peut pardonner
que ce que l’on peut punir ». La justice, rendue au nom de la société,
objective la faute, reconnaît la blessure et désigne le coupable, mais seule la
victime, si elle le souhaite, peut pardonner.
2. Reconnaître que la faute existe
Le passé ne
s’efface pas. Inutile de chercher à oublier l’offense. Ce mécanisme de
défense enfouit la souffrance, la haine et la rancœur quelque part dans
l’inconscient,
où leur force destructrice continue d’opérer avec encore plus de violence. Reconnaître l’agresseur comme coupable d’une faute, c’est d’abord une nécessité pour soi, pour vivre.
où leur force destructrice continue d’opérer avec encore plus de violence. Reconnaître l’agresseur comme coupable d’une faute, c’est d’abord une nécessité pour soi, pour vivre.
Cela permet,
précise la psychanalyste Gabrielle Rubin, de « retourner la culpabilité à
l’agresseur et, ainsi, de renouer un lien avec soi-même ». Cela pourra aussi
nous éviter de développer des maladies psychosomatiques, ou des conduites
d’échecs professionnels et affectifs à répétition.
3. Exprimer sa colère
Pour pardonner, la victime doit en vouloir à
son « bourreau », c’est-à-dire reconnaître sa propre souffrance et accepter
qu’elle « sorte ». Agressivité, colère, voire haine sont utiles dans un premier
temps. Elles sont signe de bonne santé psychique, signe que la victime n’est
pas dans le déni et ne porte pas la faute de l’agresseur sur elle. Comme
l’explique Gabrielle Rubin, « la haine est un sentiment très violent, que l’on
ne peut pas faire disparaître. Si l’on n’est pas capable de la retourner contre
son agresseur, on la dirige nécessairement contre soi », au risque de
déclencher un processus d’autodestruction. Exprimer directement sa colère, sa
haine ou ses reproches à son agresseur est rarement envisageable : le coupable
peut ne pas se reconnaître comme tel, ou exercer une emprise trop forte sur la
victime pour qu’elle ose l’affronter. Il est quand même possible de faire un
travail de détachement en soi : écrire dans un cahier tout ce qui nous anime,
s’ouvrir à une personne de confiance ou encore consulter un psychothérapeute si
la situation est trop douloureuse.
4. Cesser de se sentir coupable
La plupart des victimes se sentent
paradoxalement coupables de ce qui leur est arrivé. Tenter de savoir quelle
part de nous-même a été blessée va permettre de relativiser ce sentiment et la
souffrance qui l’accompagne. Est-ce notre orgueil, notre réputation, notre
honneur, notre intégrité physique ? Répondre à cette question peut aider à
« se disculper, c’est-à-dire à reconnaître que sa responsabilité n’est pas engagée
», précise la psychanalyste Nicole Fabre. Il s’agit alors de se détacher de son
moi idéal, cette image fantasmée de nous-même et de sortir de la litanie « je
suis impardonnable de ne pas avoir agi différemment ». Dans certains cas
dramatiques – viol, inceste… –, se pardonner à soi-même peut se révéler
indispensable pour continuer à vivre.
5. Comprendre celui qui nous a blessé
Haine et
ressentiment peuvent aider à survivre à une agression, mais à long terme, ils
nous détruisent. Pour en sortir, il est utile d’essayer de se mettre dans la
peau du coupable. Cela donne du sens à l’acte qui nous a fait mal, et dans une
certaine mesure, le rend « acceptable ». Comprendre les motivations du coupable
ne vise surtout pas à l’excuser, mais à reconnaître ses faiblesses. Le
philosophe Paul Ricœur appelait ainsi à « ne pas limiter un homme à ses actes,
aussi monstrueux soient-ils ».
6. Prendre son temps
Pardonner, c’est tout sauf passer l’éponge.
Un pardon accordé trop vite ne soulagera personne. Il est conseillé d’attendre
qu’il s’impose, presque de lui-même, de « laisser passer le temps tout en étant
actif dans le processus », explique Nicole Fabre. Un pardon accordé trop
rapidement peut être perçu par le coupable comme une absolution. Pardonner sans
cette attente serait un leurre pour la victime, qui éprouverait encore du
ressentiment, même inconsciemment. Et le danger serait, une fois de plus, que
cette illusion de pardon se retourne contre la personne blessée.
7. Redevenir acteur de sa vie
Comment savoir si nous avons vraiment
pardonné ? Lorsque nous ne ressentons plus ni colère ni rancœur à l’encontre de
celui qui nous a fait souffrir, « lorsque tout sentiment
de culpabilité pour ce qui s’est passé a disparu », ajoute Gabrielle Rubin, on peut considérer que l’on a pardonné. Un autre signe indubitable que le pardon a été accordé est, selon Nicole Fabre, « le passage à l’acte, qui conduit au retour de la mobilité dans sa vie ». Le pardon est souvent un acte libérateur dans lequel la douleur se dissout et qui permet à l’offensé de redevenir acteur de sa vie, de ne plus subir, voire même de revenir plus fort. Pour Nicole Fabre, « pardonner, c’est s’agrandir, c’est laisser en soi la place pour accueillir l’autre. Le vrai chemin de la libération, c’est de franchir le pas qui permet d’aller au-delà du pardon »
de culpabilité pour ce qui s’est passé a disparu », ajoute Gabrielle Rubin, on peut considérer que l’on a pardonné. Un autre signe indubitable que le pardon a été accordé est, selon Nicole Fabre, « le passage à l’acte, qui conduit au retour de la mobilité dans sa vie ». Le pardon est souvent un acte libérateur dans lequel la douleur se dissout et qui permet à l’offensé de redevenir acteur de sa vie, de ne plus subir, voire même de revenir plus fort. Pour Nicole Fabre, « pardonner, c’est s’agrandir, c’est laisser en soi la place pour accueillir l’autre. Le vrai chemin de la libération, c’est de franchir le pas qui permet d’aller au-delà du pardon »
La source : http://www.psychologies.com/
ጠጥዕሙ ንደቕና
ዘመንን ፍኖተ ሕይወትን
 |
| ምስ መባእስትኻ ተዓረቕ |
ወትሩ ምስጋናን ውዳሴን ዝግብኦ እግዚአብሔር ኣምላኽ ዕድመ ንንስሓ፡ ዘመን ንፍስሓ እናሃበ ኣብዚ ኣብጺሑና ኣሎ። ካልኢታት ንደቃይቕ፡ ደቃይቕ ንሰዓታት፡ ሰዓታት ንመዓልትታት፡ መዓልትታት ንሰሙናት፡ ሰሙናት ንኣዋርኃት፡ ኣዋርኃት ድማ ንዓመታት እናወለዱን እናተዋለዱን ካብ ዘመን ናብ ዘመን የሰጋግሩና ኣለዉ። ትማሊ ወይውን ቅድሚ ዝተወሰነ ሰዓታት ወይውን ደቃይቕ ከምቲ ስሩዕ ናብቲ ድኅሪኡ ዝቕጽል ክሰግር ከሎ ምምልላእን ምውሕላልን ፈጢሩ ሓደ ዑደት ምስ ፈጸመ ኣብ ዝተወሰነ እዋን “ሓድሽ ዘመን” ንብል ኣሎና እምበር ካብ ዘመን ናብ ዘመን ክቕየር ከሎ ዝፍጠር ካብቲ ቅድሚኡ ዝነበረ ፍሉይ ዝላ ጊዜ ወይውን ፍሉይ ተርእዮ የልቦን። ግና እግዚአብሔር ንኵሉ ገጊዜኡ ስለዝሃቦን በብጊዜኡ ስለዝፈጸሞን ስለዝፍጽሞን ዘመን በብዝተመደበሉ ክቀያየር ግድነት እዩ። እግዚአብሔር ኣምላኽ ነዚ ለውጢ ዘመን ኸኣ ምእንቲ ከነስተውዕሎ ኣብ ሕይወትናን ከባቢናን፡ ኣብ ሰማይን ምድርን ኣብ ኵሉ ፍጡር ብዘሎ ዑደትን ለውጥን ክንርእዮ ገበረና። ነቲ ድንቂ ፍጥረቱ ክፈጥር ከሎ’ውን በብዕለቱ ገበሮ። ንዕለት ድማ መዐቀኒ ጊዜ ገበረሉ። ነቲ ዝዕውድ ጊዜያት ጥራይ ዘይኮነስ ኣብኡ ንዝፍጸም ነገራት ምስ ሕይወትና ብምዝማድ ምእንቲ ከነስተውዕል ጐይታ ኵሉ ፍጥረት ከምዚ በለና። “መሊሱ በሎም፡ ምስ መሰየ ሰማይ ይቐይሕ ኣሎ እሞ፡ ጻሕያ ኪኸውን እዩ፡ ትብሉ። ምስ ወግሔ፡ እቲ እተደባነወ ሰማይ ይቐይሕ ኣሎ እሞ፡ ሎሚ ዝናም ኪዘንም እዩ፡ ትብሉ። ገጽ ሰማይ ምፍላይ ትፈልጡ ትእምርቲ ዘመናትከ ኽትፈልዩዶ ኣይኰነልኩምን?” (ማቴ ፲፮፥፪-፫/16፥2-3)።
ኣልፋ ወዖ ዝኾነ ዘይልወጥ ሓደ እግዚአብሔር እዩ እምበር ፍጡር ኣብዚ ዓለም መጀመርታን መፈጸምታን ኣለዎ። ይመጽእ ይኸይድ፤ ይውለድ ይዓቢ ይዓርግ ይመውት፤ ይቕልቀል ይስጉም ይሓልፍ፤ ይበቝል ይፈሪ ይሓርር። ነቲ ኣብ ፍጡር ዘሎ ቀጻሊ ለውጢ ኸኣ መዐቀኒ ኮይኑ ከገልግል ካብ እግዚአብሔር ንፍጡር ዝተዋህበ ዝዓበየ ጸጋ ድማ ዘመን(ጊዜ) እዩ።። ገሊኦም ፍጥረታት ኸኣ ነዚ ዘመን ከም መሳርሒን ከም መዐወዲን ኮይኖም ከገልግሉ ብእግዚአብሔር ተመደቡ። ወዲ ሰብ ምስ ዘመንን ጊዜን ብዘለዎ ፍሉይ ርክብ ኸኣ ካብ ዝኾነ ፍጡር ንላዕሊ ንዘመን ክጥቀመሉ ክፍትንን ብዓቕሙ ድማ ክጸባጸቦን ይረአ። ኣብ ዘመን ጸኒዑ ኸኣ እቲ ክገብሮ ዝግባእን ብኣምላኽ ዝተኣዘዘን እናዓየየ፡ ኣብ ፍኖተ ዘመን ክጓዓዝ ይርከብ። እዚ ከኣ ወዲ ሰብ ካብ ካልኦት ፍጡራት ተፈልዩ፤ ሞይቱ ማሲኑ ዝተርፍ ዘይኮነስ ኣብ ቅድሚኡ ዝጽበዮን ዝሳተፎን፡ መብጽሒ ፍኖቱ ዝኾነ ዓቢይ ጉባኤ ስለዘለዎ ንዘመን ግድን ከስተውዕለሉ ስለዘለዎ እዩ። ንሱ ኸኣ ትንሣኤ ዘጉባኤ እዩ። ትርጒም ዘመን ብንጹር ክርድኣና ዝኽእል’ውን ፍጻሜ ጒዕዞና ምስ ንፈልጥ ኸኣ እዩ።
ዘመን ፍኖት እዩ። እዚ ፍኖት ግና ንቕድሚት እምበር ንድኅሪት ክትጓዓዘሉ ዘፍቕድ ኣይኮነን። ንቕድሚት ኣርሒቕካ ከተማዕዱ እምበር ነጢርካ ክትዘሎ ዘፍቕድ ባይታ የብሉን። ንድኅሪት ግልጽ ኢልካ ዘዝሓለፍካዮ ክትርእዮ እምበር ዳግማይ ክትምለሶ ኅድገት ዘለዎ ኣይኮነን። እምበኣር ኵልና ፈቲና ጸሊእና ኣብዚ ፍኖት’ዚ ኣሎና። እቶም ዝቐደሙ ኣበው ጒዕዞኦም ፈጺሞም ኣብቲ ምዕራፍ ፍኖቶም ነቶም ዝትክእዎም ኣረኪቦም ነቲ ዘመን ተፋንዮሞ ሓሊፎም። እቶም ዝትክእዎም ድማ ከምኡ። ለባማት ከምቲ ዝግብኦም፡ ዓያሹ ድማ ብኣንጻሩ ተጓዒዞሙሉ ኣብዚ ፍኖተ ዘመን ብኣምላኽ ዝተሰፍረ መዋዕሎም ፈጺሞም።
ንሕና’ውን ግዴና ተረኪብና ፍኖትና ወዲእና ነቶም ዝቕጽሉ ድማ ከምንገድፎ ዘይሰሓት መስርዕ ጒዕዞ ዘመን እዩ። እዚ ኸኣ ብእግዚአብሔር ዝተሰርዐ እምበር ብሰብ ዝተቐመረ ኣይኮነን። ኣብ ፍጻሜ ናይዚ ፍኖት ኸኣ ሰባት ከከም ግብሮም፡ ገሊኦም ክነዓዱን ክሙገሱን ከለዉ ገሊኦም ድማ ክውቀሱን ምዃኑ ጽሑፍ እዩ። እቲ ዘሕዝን እቶም ዝተወቕሱ፡ ጣዕሳኦም ዘይምለስ መጸናንዒ’ውን ዘይርከቦ ብምዃኑ እዩ። እቲ ቤት መርዓዊ ኣብ መወዳእታ ሓንሳብን ንሓዋሩን ምስ ተዓጽወ ዘይክፈት ስለዝኾነ። እቲ ካብቶም ዝቐደሙ እንመሃሮ፤ ካብቲ ጒዕዞ ዘመን’ውን እነስተውዕሎ እምበኣር ንሕና’ውን ፍኖትና ሓጺር ምዃኑን፡ ኣብ ዘሎናዮን ክንዓየሉ ኣብ ዝግብኣናን ጊዜ ድማ ዝተኣዘዝናዮ ከም ፈቓዱ ነቒሕና ምግባር ግድን ከምዝኾነ እዩ። ምኽንያቱ ጽባሕ እቲ ማዕጾ ከይተዓጽወና ከሎ ሎሚ ነቲ ኣብ ኣፍ ደገና ኮይኑ ንዝዅሕኳሓና ዘሎ ሰሚዕና ኣፍ ደገና ነርኅወሉ። ደጊም እምበኣር እቲ ዝዓበየ ነፍስ ወከፍና ጽባሕ ዘይኮነ ሎሚ ንርእስና ክንሓቶ ዝግባእ ሕቶ፦ ዘመንና ከመይ ንነብሮ ኣሎና? እንታይ ከኣ ፈጺምናሉ፤ እንታይ ከ ረቢሕናሉ ዝብል ይኸውን።
ብመዐቀኒ ዘመን፡ ሓደ ዘመን ንዘይምለሶ ክፋኖን ካልእ ዘመን ኸኣ ጋሻ ኮይኑ ግዲኡ ለጊቡ ክመጽእን ከሎ፡ እቲ ንዓና ዝህቦ ዝዓበየ ረብሓ፡ ሕሉፍ ክንግምግምን ክንጸባጸብን፤ መጻኢ ክንትልምን ክንውጥንን መንቕሒ ደውል ዝድውልን፡ መዘከሪ ዓውዲ ዝኸፍትን ምዃኑ እዩ። ሰብ ኣብ ልዕሊ ጊዜን ዘመንን ሥልጣን የብሉን። ጐይታ ዘመንን ጊዜን ሓደ በይኑ እግዚአብሔር ጥራይ እዩ። ግደ ሰብ ግና ነቲ ብእግዚአብሔር ተመጢኑ ንዝተዋህቦ ጊዜ ብግቡእ ከመሓድር፡ ክዓየሉ፡ ወሪዱን ደይቡን ክኸስበሉን እዩ። እምበኣር ሓድሽ ዘመን ክመጽእ ከሎ ብሥጋ ይኹን ብነፍስ እቲ ዝሓለፈ እንታይ ሰሪሕናሉ፡ ኣበርኪትናሉ፡ ኣፍሪናሉ ኢልና ክንግምግምን ካብኡ ተበጊስና ኸኣ ንዝበለጸ ስራሕ ክንተግህን ዝያዳ ከነፍርይን፤ ዝሓለፈ ድኽመታትና ክንእርምን እንታይ እንተገበርና ይሓይሽ ኢልና ንምሕሳብን ንምብጋስን እዩ። ንሱ ኸኣ እዩ ረብሓ ሓድሽ ዘመንን እቲ ዝበለጸ ቀዳዊ ምዕራፍ ሕይወትን።
ጊዜ ንሰብን ምእንቲ ሰብን ተፈጥረ ደኣ እምበር፡ ሰብ ንጊዜን ምእንቲ ጊዜን ኣይተፈጥረን። ሓደ ጊዜ በቲ ካልእ ተተኪኡ ናብ ዘይምለሰሉ ክጉዓዝ ከሎ እቲ ሓድጊ ዕድመን ጸብጻብ ታሪኹን እዩ። ብዝኅን ምውሳኽን ዕድመ ብዘይ ሰናይ ግብርን ኣበርክቶን ንበይኑ ዘዛረብ ካብ ዘይኮነ፡ እቲ ዝሓለፈ ዓመት ንዝነበሮ ክሳራን መኽሰብን ከይገምገምካ ብዕሙት ዓይኒ ንኻልእ ሓዲሽ ዓመት ምብጋስ ዕሽነት እዩ። ጐይታናን መድኃኒናን ኢየሱስ ክርስቶስ ነዚ ብዝምልከት ብምስላ ንዝመሃረና ብምስትውዓል ምንባቡ ዝያዳ ከገድሰና እዩ። “ካባኻትኩምከ፡ ምስራሕ ግምቢ ዚደሊ እሞ መሠረት ምስ ሠረተ፡ ምውዳኡ እንተ ሰኣነ፡ ዝረኣይዎ ዅሎም፡ እዚ ሰብኣይዚ ምንዳቕ ጀሚሩስ ምውዳኡ ስኢኑ፡ ኢሎም ምእንቲ ኼላግጹሉ ኸይጅምሩ፡ ንመወድኢኡ ዚኣኽሎ ገንዘብ እንተለዎ እዩ? ወይስ ኣየናይ ንጉሥ እዩ፡ ምስ ካልእ ንጉሥ ኪዋጋእ ዚኸይድ እሞ ነቲ ብኽልተ እልፊ ዚመጾስ ብእልፊ ኺገጥመሉ ዚኽእል እንተ ዀይኑ፡ ተቐሚጡ ቕድም ዘይመክር? እንተ ዘይኰነስ፡ ገና ኻብኡ ርሑቕ ከሎ፡ ልኡኻት ናብኡ ልኢኹ ዕርቂ ይልምኖ።” ይብለና (ሉቃ ፲፬፥፳፰-፴/14/28-30)። ስለዚ ስለቲ እንውጥኖን እንገብሮን፤ ዝጀመርናዮን ክንጓዓዘሉ ዝግባእና ኣቐዲምና ርግእ ኢልና ምሕሳብን ምስትንታንን ከምዘድሊ ክዝንጋዕ ዘይብሉ ሓደ ካብቶም ዓበይቲ ቍምነገራት ፍኖተ ሕይወት እዩ።
ዓሻ እንተዘይኮይኑ ነቲ ዝኸደሉ ዝግባእ መገዲ፤ መዓስን ብኸመይን እንታይ ከምዘድልዮን እንታይ ከ ክስንቕ ከምዘለዎን፤ ኣብ ጒዕዞኡን ፍጻሜኡን ከኣ እንታይ ከምዝገብርን እንታይ ከ ከምዝጽበይን ዘይሓስብ መን ኣሎ? ነቲ ክበጽሖ ዝደሊ ፈሊጡ ዘይብገስ ወይውን ናበይ ይኸይድ ከምዘሎ ዘይፈልጥ ኣብዚ ዓለም እንታይ ኢና ክንብሎ?
ንመራሕቲ ቤተ ክርስቲያን
ስለዚ ኵልና ስለታ ሓንሳብ ካብ ፈጣሬ ዓለማት እግዚአብሔር ኣምላኽ ዝተዋህበትና ሕይወትን ፍኖታን ብዝግባእ ምሕሳብ ነቲ ደው ዘይብል ጊዜ ብዝያዳ ክንኸስበሉን ክንጣበበሉን ዘኽእለና እዩ። ቅድምን ልዕልን ኵሉ ድማ ክቡራን መራሕቲ ቤተ ክርስቲያን ብዝያዳ ክሓስቡ ይግባእ። እግዚአብሔር ብክቡር ደሙ ኣብ ዝተጠርየት ቅድስት ቤቱ ዝሾሞምን ዘጠንቀቖምን ንሳቶም ስለዝኾኑ። ስለቲ መጓሰን ጒስነቶምን ክመኽሩን ክላዘቡን ይግባእ። ኣብ ልዕሊ ሕዝበ እግዚአብሔር ዝተሾሙ ደኣ ብዛዕባ እንታይ እሞ ክመኽሩን ክግምግሙን ዘይግባእ? ንሳቶም ስለ ኵሉ እንተዘይመኺሮምን እንተዘይጸልዮምን መን ደኣ ክምክርን ክጽልይን? ንሳቶም ናብ እግዚአብሔር ጸልዮም በረኸትን ረድኤትን፡ ጸጋን ሰላምን እንተዘየውሪዶም እቲ ካልእ ኸ ካበይ ከምጽኦ? ስለ ትንሣኤን ዕብየትን ቤተ ክርስቲያን፡ ስለ ሓድነትን ኣገልግሎትን ቤተ ክርስቲያን፡ ስለ መንበርን ጉባኤያትን ርቱዕን ትምህርቲ፡ ስለ ስብከተ ወንጌልን ሓዋርያዊ ተልእኾን፡ ስለ ሃይማኖትን ምግባር ትሩፋትን ምእመናን፡ ስለ ዕብየት ገዳማትን ታሪኻዊ ሃብትን፡ ስለ ጽፉፍን ምእኩልን ምምሕዳር ቤተ ክርስቲያን፡ ስለ ኣገልግሎት ካህናትን ናብርኦምን፡ ስለ ጒስነት መንእሰያትን ህጻናትን፡ ስለ … እቲ ዝርዝር እንውድኦ ኣይኮነን።
ከመይ ኣሎና? ኣብ ዝሓለፈ እንታይ ሰሪሕና? ውጽኢቱን ገምጋሙን ከ? እንታይ ከ ይጽበናየ ኣሎ? ምስቲ ቅልጡፍ ዘመንን ምዕባለታቱን ማዕሪኡ ንገጥም ዶ ኣሎና? ልብን ሓሳብን ምእመናን ብቀረባ ንርድኦ ዶ ኣሎና? ሕግታትን ሥርዓትን ቤተ ክርስቲያን ከም ዘመን ኣቦታትና ይኽበር ዶ ኣሎ? ሱታፌ ኣገልግልቲ ይኹን ምእመናን ኣብ ቤተ ክርስቲያን ከምቲ ክኾኖ ዝግባእ ኣሎ ዶ? ሎሚ ብውጥን ናይ ምስራሕን ሥራሕና ብመቐን ጊዜ ናይ ምውህሃድን ምግምማን ኣካይዳ ኣጥሪና ዶ? ኣብ ልዕሊ ቤተ ክርስቲያን ዝዝራእ ክርዳድ ትምህርትን ዝእለም ውዲትን ነስተውዕሎ ዶ ኣሎና? ብስም ጥንቁልናን ጽዩፍ ተግባራትን ኣብ ልዕሊ ምእመናን ዝስልጥን ዘሎ ግብረ ጸልማት ኸ? ወቦ ዘተርፈ ሕጂውን እቲ ክምከር ዝግብኣሉ ዝርዝር ኣርእስቲ ማእለያ የብሉን። ኣቦታትና ብሓቂ ከም ሓደ ልቢ መኸርቲ፡ ከም ሓደ ቃል ተዛረብቲ ኮይኖም ክመኽሩሉን ክውስኑሉን፤ ኣብነት ኮይኖም ሰሪሖም ከስርሑን ትጽቢት ኵሉ ፈቃር ቤተ ክርስቲያኑን ሃገሩን ዝኾነ ሕዝቢ እዩ።
እቲ ዝሓለፈ ዓመት ብመንጽር ሓዊረ ፍኖት ቤተ ክርስቲያን ኵሉ ነገር ሕማቕ እዩ ነይሩ ክንብል እንተዘይደፈርና’ውን፡ ኵሉ ነገር ግና ጽቡቕ ዘይምንባሩ ሳምዕ ዘየድልዮ ሓቂ እዩ። ንኣቦታት ምዝክኻርና’ውን ጠፊእዎም ኢልና ዘይኮነሲ ንስለታ ኵልና ዕብየታን ጽባቔኣን እንብህጋ፡ ብጸጋ ጥምቀት ካብ ቅድስት ሥላሴ ዝወለደትና እመ ኵልነ አሐቲ ቅድስት ቤተ ክርስቲያን ክንብልን ኣብቲ ዘለዎም እንተወሰኽናሎም ብምባል ምዃኑ ከም እትርዱእልና ንትስፎ። ስለዚ ፍኖት ቤተ ክርስቲያንን ጒስነታን በብኽፍሉ ብመንጽር ራእይና ምግምጋሙን ንጹር ትልሚ ምህንጻጽን ውዓል ሕደር ዘይብሃሎ፡ ብዝያዳ ኣብ ዝባን ኣቦታትና ዝተጻዕነ ዘየቕስን ዕዳ ምዃኑ ዘይክወል ሓቂ እዩ። ስለቲ ክግበር ዘለዎ እሞ ድቃስ ዘየድልዮ ጒዳያት ቤተ ክርስቲያን ምኸሩ፤ ወስኑ፤ ኣብቲ ዝተወሰነ ድማ ብግብሪ ኣብነት ኹኑና ንብል።
ንኣገልገልቲ
ንመራሕቲ ቤተ ክርስቲያን ዝምልከት ጥራይ ዘይኮነስ ኵልና’ውን ጒዳይ ቤተ ክርስቲያን ኣብ በብዘለናዮ ማዕርግን ደረጃ ኣገልግሎትን፡ ክፋል ዓለምን ሕይወትን ምግምጋም ግድን ከድልየና እዩ። ኣብ ኵሉ ጽፍሒ ዘሎና ኣገልግልቲ ቤተ ክርስቲያን ስለቲ ሕዚናዮን ተዋሂቡናን ዘሎ ሓላፍነት፡ በቲ ኣብ ልዕሌና ዘሎ ስዩመ እግዚአሔር ጥራይ ዘይኮነስ ብዓቢኡ ብእግዚአብሔር ንሕተተሉ ስለዝኾንና ሕሉፍ ክንግምግም መጻኢ ድማ ንዝበለጸን ዝሓሸን ስራሕ ምድላውን ምብጋስን የድልየና። ንኵሉ እቲ ሓሳባትና ኸኣ ኣብ ናትና ውሳኔ ጥራይ ክንሓጽሮ ዘይኮነስ ምስ ኵሎም መተዓያዪትና ብፍቕሪ ክንመክርን ብሓድነት ክንሰርሕን ይግባእ።
ሎሚ ሓደ ክንክሕዶ ዘይንኽእል ናይ ዘመንና ሓቂ ኣብ ቅድሜና ከም እምባ ተገቲሩ ኣሎ። ኣብ ዓለም ዝርከቡ ውሉደ ተዋሕዶ ብፍላይ ኸኣ ወለዲ ምእመናን ንኣምላኾም ክምኅጸኑን ብጸሎት ክራኽቡን ናብ ቤተ እግዚአብሔር ብዝያዳ ምግስጋሶም እዩ። ስለ ቤተ ክርስቲያን ዘለዎም ኣፍልጦ ከዕብዩ፤ ኣብ ቤተ ክርስቲያን ዝፍጸም ነገራት ዝያዳ ከስተውዕሉን፡ በቲ ጽቡቕ ክሕጐሱ በቲ ሕማቕ ዝያዳ ክሓምሙ ንርእዮም ኣሎና። እጃሞም ከበርክቱ ዘለዎም ድሌትን ተበግሶን ኸኣ ዝያዳ እናኃየለ ይመጽእ ኣሎ። መንእሰያትን ህጻናት’ውን ከምኡ። ቃለ እግዚአብሔር ክሰምዑን ሕይወቶም ምስቲ ቃሉ ከዛምዱን፤ ሕግን ሥርዓትን ቤተ ክርስቲያን ሓልዮም ክኸዱ ብዓቕሞም ወጣኒ መንፈሳዊ ገድሊ ዝጀመሩሉ ተርእዮ እዩ ኣብ ኵሉ ኵርናዕ ዓለም ዘጋጥም ዘሎ። ነቶም ኣብ ዓለምን ፍቓዳን ጥራይ ጥሒሎም ዝነበሩ፤ ናይ ዓለም ነገር ሰናይ ፍጻሜ ከምዘይብሉ ብምርዳእ ነቲ ቃለ እግዚአብሔር ዝያዳ ዝጸምዑሉ ጊዜ እዩ ዝስተውዓል ዘሎ። ከምቲ ጽሑፍ ዝበሎ ኸኣ እቶም ቀዳሞት ዳኅረዎት፤ እቶም ቀዳሞት ዳኅረዎት እናኾኑ መንግሥተ ሰማያት ብኃይሊ ይዳፍእዎ ይዛረፍዋን ከምዘለዉ ኣዕይንትና ይምስክራ ኣለዋ።
ይኹን ደኣ እምበር እዝን ከምዝን እወታዊ ለውጥታት ኣብ ምእመናን እኳ እንተተራእየ፡ እቲ ብግቡእ ንምጒሳዮም ብወገን ኣገልገልትን ላዕካነ ወንጌልን ዘሎ ምድላዋት (ቃላዊ ጽሑፋዊ ግብራዊ) ምስቲ ደፊኡ ዝመጽእ ዘሎ ጠለብ ዘይመጣጠን ኣዝዩ ትሑት እዩ ክበሃል ይከኣል። ብዓቢኡ ኸኣ ተወሃሂድካን ሠሚርካን ንሓንቲ ዕላማ ቤተ ክርስቲያን ምስራሕ ከም ሰማይ ርሒቑና ይርከብ። ኵሉ ነናቱ ክጅምርን ክገብርን ደኣ እምበር፡ ሓደ ምስቲ ካልእ ዘይመሃሃረሉን ዘይተሓጋገዘሉን ኵነት እዩ ዘሎ። ኣብ ሃገረ ስብከት ሰሜን ኣሜርካን ካናዳን ብካህናትናን ዲያቆናትናን መንእሰያትናን ዝውሰድ ዘሎ ሰናይ ናይ ስራሕ ውህደትን ተበግሶን፡ ኣብ ሃገረ ስብከት ኤውሮጳ ክንርእዮ ዘይምኽኣልና ኣብነት ናይዚ ኣበሃህላና እዩ።
ኣብ ውሽጢ ሃገር’ውን እንተኾነ ኣብ ላዕለዋይ ቤት ጽሕፈት መንበረ ፓትርያርክ ይኹን ኣብ ሃገረ ስብከታት ዘሎ ናይ ስራሕ መንፈስን ውህደትን ከምቲ ትማሊ ዝነበሮ ሎሚ’ውን ኣብ ምምስጋን ከምዘይበጸሐ እዩ ኵሉ ዝርዳእ።
ምውጣን ጥራይ ዘይኮነስ ተበግሶን ግብርን ከሰንዮ ከሎ እዩ ፍረ ዝርከቦ። ብዝኾነ ኵልና ኣብ ምሉእ ዓለም ዘሎና ኣገልገልቲ ደቂ ቤተ ክርስቲያን ንዝፈላልዩናን ጋሻ ትምህርቲ ከንቕበል ንዝጒስጉስና ወጊድ ኢልና ካህናትናን ምእመናናን ንሓንቲ ሓዋርያዊትን ቅድስትን ቤተ ክርስቲያን ብሓባር ክንዓዪ ይግባእ። ቅድሚ ኵሉ ግና ኣብ በብዘሎና ተጊህና ቤተ ክርስቲያንና ምግልጋል፡ ብጸሎትን ብጾምን ነቂሕና ንእግዚአብሔር ምሥምር፡ ብርሃንና ዘብርህ ኣብነታውያን ኣገልገልቲ ምዃን፡ ምእመናን ማዕበልን ነፋስን ከየናውጾም፤ ክርዳድ ከይዝርኣሎም ምሕላውን ምምሃርን የድሊ። ንዝሓለፈ ገምጊምና ድኽመታትና ኣለሊና ንዝያዳ ስራሕ ብጾምን ብጸሎትን ከምኡውን ሰናይ ግብርን ተሰኒናን ክንትንሥእ የድልየና። ስንፍና ከነውግድ ትግሃት ከነጥርይ ይግባእ። ፈሊጡ ዝደቀሰ እንተዘይኮይኑ ደም ኵሎም ምእመናን እግዚአብሔር ካብ ኢድና ክደልዮ ምዃኑ መን ኣገልጋሊ እዩ ክስሕቶ ዝኽእል?
ንምእመናን
ዘሎናዮ እዋን ናብ ሓድሽ ዘመን ከም መሳጋገሪ ድንድል እዩ። ምእመና’ውን እዚ ዘሎናዮ ዘመን ካብ ሓደ ዘይንምለሶ ናብቲ ካልእ እንትስፈዎ እንሳገረሉ ድንድል ምዃኑ ከነስተውዕሎ ይግባእ። ብዝግባእ ንምስግጋር ኸኣ ብልህን ትእግስትን ይሓትት፡ ጥበብ ከኣ የድሊ። ንዝሓለፈ ሕይወትና ምግምጋም፡ ነቲ ዝመጽእ ኣካይዳና ኣብ ዝሓሸ መገዲ ኣብ ምትሓዝ ወሳኒ ረቋሒ እዩ። ሎሚ ንርእስና ባዕልና እንተሓተትናያን እንተመርምርናያን፤ ካብቲ ዘይተርፈና ሕቶ ክንድኅን ንኽእል። ንኵልና ኣብ ቅድሚ ኣምላኽ ኣብ እንቐርበሉ ‘አይቴ ነበርከ ምንተ ገበርከ - አይቴ ነበርኪ ምንተ ገበርኪ’ (ኣበይ ነይርካ/ኣበይ ነበርኪ፡ እንታይ ገበርካ/እንታይ ገበርኪ) ንዝብል ሕቶ ንኣምላኽ ከይሓፈርና ብትሕትና ክንምልሰሉ እንኽእል ሎሚ ኣበይ ኣሎኹ ኢልና ንርእስና ምስ ንሓትት እዩ። ዝሓለፈ ዓመት እንታይ ፈጸምኩ፤ እንታይ ከኣ ኣፍረኹ ኢልና ምስ ንጽብጽብ፤ ብቀሊሉ ዝገበርናዮን ዘይገበርናዮን ክንፈልጦ ይከኣለና። ምፍላጥ ጥራይ ዘይኮነስ ፈሊጥና ክንበገስ ከምዘድልየና ክንርዳእ ንኽእል። ስለዚ ሃይማኖትና ኣብ ምጽናዕ፤ ተጊህና ኣብ ቤተ ክርስቲያን ኣብ ጸሎት ብምስታፍን፤ ከምኡውን ጽድቂ ዘውህብ ሰናይ ተግባራት ኣብ ምፍጻምን ከመይ ከምዘሎና ምግምጋም እዋኑ ሕጂ እዩ። ንሱ እዩ ድማ እቲ ጊዜ ምድኃን ተባሂሉ ዝተነግረና። ካብቲ ዝተጋገናዮ ክንምለስ፤ ካብቲ ዝረሓቕናሉ ክንቀርብ፤ ካብቲ ዘሎናሉ’ውን ብዝያዳ ተጊህና ከነገልግል ቤተ ክርስቲያን ትጽውዓና ኣላ።
ጐይታናን ኣምላኽናን ኸኣ ኣብ ኣፍ ደገ ኮይኑ ኳሕኳሕ የብል ኣሎ። ዝኸፍተሉ ድማ ይጽበ።
ስለዚ ብሓፈሻ ኣብዚ ንነብረላ ዘላና ዓለም ብልዑል መንፈሳዊ ጥበብን ትእግስትን፤ ሕሉፍ እናገምገምና መጻኢ ውጥናት እናሃንጸጽና ንዝበለጸ መንፈሳዊ ዕዮ ክንብገስ፤ ብቃልን ትእዛዝን ኣምላኽና እናተጓዕዝና ኸኣ ነቲ ዘይሓልፍ ዓለም ዝኾነና ስንቂ ክንቋጽር እዩ እዚ ሓዲሽ ዘመን ዘለብወና።
ዘመን መሳርሒ ፍኖት እዩ። ብዝግባእ እንተደኣ ተጠቒምናሉ ከዕውተና እዩ። እንተዘይሰሪሕናሉ ኸኣ ከውድቐናን ነቲ ከሳሲና ኣሕሊፉ ክህበና እዩ። ኣብዚ ፍኖት ክንጓዓዝ ከሎና ድማ ኣካይዳና ርጡብ ክኸውንን ንመገድናን መካይዳትናን ክንፈልጠሉ ከምዝግባእና ተነጊሩና እዩ። ኣብዚ ፍኖት ምንባር ምግዳል ማለት እዩ፦ ምግዳል ምስ ፈቓደ ሥጋ፤ ምስ ፈቓደ ዓለም፤ ምስ ጸላኢ ሰናያት። ጐይታ ክነግረና ከሎ ነቲ መባእስትኹም ፍለጡሉ ኢሉ መሲሉ ዝነገረና ኸኣ ነዚ ዝምልከት እዩ። “ምስ መባእስትኻ ድማ ገና ኣብ መገዲ ኸሎኻ፡ ቀልጢፍካ ምስኡ ተዐረቕ። እንተ ዘይኰነስ እቲ መባእስትኻ ንፈራዲ ኣሕሊፉ ኸይህበካ፡ ፈራዲውን ንጊልያኡ። ናብ ቤት ማእሰርቲ ኸኣ ትኣቱ።” (ማቴ ፭፥፳፭/5፥25) ስለዚ ደቂ ኣብርሃም ኢሎም ይምክሑ ከምዝነበሩ ዓያሹ ፈሪሳውያን ከይንኸውን፤ ከምተን ርቱዕ ሃይማኖት ምስ ሰናይ ግብሪ ኣጣሚረን ዝሓዛ ለባማት ደናግል ኮይንና፡ ኣብዚ ፍኖተ ዓለም ጽድቂ ዓዲግና ዘመንና ብጥበብ ክንሻየጦ ይግባእ። ሽዑ እዩ ድማ ሓድሽ ዘመን ማለት ሓድሽን ዝተቐደሰን ሕይወት ምዃኑ ብዝያዳ ዝርድኣና። ምድሪ ኣብዚ ሓድሽ ዘመን ኣፍላጋታ ጸርዩ ለምሊማን ብእምበባታት ወቂባን ብፍረታት ዘቒብባ ከምእንረኽባ፡ ንሕና’ውን ኣብዚ ሓድሽ ዘመን ብንስሓ ዝጸረየ፤ እግዚአብሔር ብዝፈትዎ ግብረ ጽድቅን ትሩፋትን ዝዓምበብናን ዝፈረናን ኮይንና ክንርከብ ይግባእ። ኵልና በብዘለናዮ ንዝበለጸ ስራሕ ሓቋቜና ተዓጢቕና ክንብገስ ኣሎና። ስለዚ ኣብ ፍኖትና ነቲ ክኸሰናን ኣኅሊፉ ክህበናን ንዝደሊ መባእስትናን በሊህ ንኾነሉ። ኣብ ዘመነ ሕይወትና ብርትዕት ተዋሕዶ ሃይማኖት ጸኒዕና፡ ከምቶም ቅዱሳን ኣቦታት ውሉደ ብርሃን ኮይንና ብሰናይ ግብሪ ዘጊጽና ኮይንና ንረኸብ። ከምኡ እንተደኣ ገይርና እቲ ለይቲ ክወግሕ፤ እቲ ጸልማት’ውን ብብርሃን ክቕንጠጥ እዩ። እቲ ዝበለየ’ውን ሓዲሽ ክኸውን እዩ።
ለእግዚአብሔር ወለወላዲቱ ድንግል ወለመስቀሉ ክቡር።
ጐይታ ሠራዊት እግዚአብሔር ዘመንና ይባርኸልና፤ ይቐድሰልና።
ስብሐት ለእግዚአብሔር ወለወላዲቱ ድንግል ወለመስቀሉ ክቡር።
ተመዚኖም መዛኑ መጽሓፍ ቅዱስ ክመጹ ዘይክእልሉ ምኽንያት እግዚአብሔርን ሰብን ዝሓስብዎን ዝዛረብዎን ማዕረ ክኸውን ዘይክእል ምዃኑ ዘርኢ እዩ። እቲ ምንታይ ፈጣርን ተፈጣርን ክልተ ነንበይኖም ዛዕባታት እዮም። ስለዚ ብዛዕባ እዚ ቃል ኪዳን እዚ ንብሎ ዘሎና ሰማያዊ ክብሪ'ውን ኣብ መጽሓፍ ቅዱስ ብሰፊሑ ንረኽቦ።
 |
| ቃል ኪዳን Matrimony |
ንሳቶም ከኣ ስለምንታይ ደኣ ሙሴ መፍቲሒኣ ጽሑፍ ሂቡ ክፈትሓ ዝኣዘዘ በልዎ። ኢየሱስ ድማ “ሙሴስ ብሰንኪ ትሪ ልብኹም ኣንስትኹም ክትፈትሑ ፈቐደልኩም። ካብ መጀመርታ ግና ከምኡ ኣይነበረን በሎም። ኣነ ግና እቲ ንሰበይቱ ብዘይ ምኽንያት ዝሙት ዝፈትሓ ካልእ ዘእቱ ይዝሙ፣ እቲ ፍትሕቲ ዘእቱ'ውን ይዝሙ እብለኩም ኣሎኹ። በቲ ሊቀ ነቢያት ሙሴ ዝነበረሉ ዘመን ማለት “ንሰበይቲ መፍትሒኣ ሂብካ ዝፋነወሉ ዝነበረ ጊዜ፣ እዚ ዚስዕብ ኃጢኣት ይፍጸም ነበረ።
ካብቶም ሽዑ ዝጻመዱ ዝነበሩ ሰብኣይን ሰበይትን ንኽፋትሑ ዝፈቕድ ሕጊ ኣይነበረን ባዕሉ ጐይታናን ፈጣሪናን ኢየሱስ ክርስቶስ'ውን “ካብ ቀደም ከምኡ ኣይነበረን እናበለ ኣስሚርሉ እዩ። እዚ እናኾነ ግና ብሰንኪ ትሪ ልቡ “ሰብኣይ ንሰበይቱ እንተጸልኣ ክሳዳ ዓምጺጹ ክቐትል ጀመረ።” ሰበይቲ'ውን ብወገና ብሰንኪ ትሪ ልባ “ንሰብኣይ እንተጸልኣቶ ኣብቲ ዚምገቦ ሕብስቲ፣ ኣብ ዚሰትዮ ጽዋእ መርዚ፣ ስሚ፣ ሓሞት እናሓወሰት ኣጎምዲዳ ትቐትሎ ነበረት። እዚ ገበን እዚ ምስቲ ኣብ ዓሠርተ ትእዛዛት እግዚአብሔር ተሠሪዑ ዘሎ “ኣይትቕተል” ዝብል ሕጊ ይጻረር ኣይቃዶን ድማ እዩ፣ በዚ መጠን ንፍትወት ሥጋ ብምባል ዝመጸ ስስዐ ዝጠፍእ ሕይወት በዝኀ፣ ነዚ ዝተዓዘበ ነቢየ እግዚአብሔር ሙሴ ነቲ ዝባድም ዝነበረ ትንፋስ መዕገቲ ኪኸውን ዚኽእል “መፍቲሒኣ ሂቡ ክሰዳ ይኽእል እዩ” ዝብል ምኽሪ ሂቡ በዚ ድማ እቶም ተሪር ልቢ ዝውንኑ ዝነበሩ ሰባት ሰፈሉ። መዐገሲ ረኸቡ ካብቲ ኣበሳኦም ድማ ዘሓሉ።
“ንሰብ ኣይውዕሎን’ዩ ኣይትበሎ ኣይትውዓሎ ደኣ በሎ ዚብል ብሂል” “ነዚ ሓቅነት እዚ ይምስክረልና፣ እዚ ዝኣክል ክብሪ ከሎ ምስኡ ድማ ናይ እግዚአብሔር በረኸት ደረቱ እንተዝበልካ ዝወርደካ ዓስቢ ኃጢኣት ቀሊል ኣይኮነን እዚ ማለት ቃል ኪዳን ሰማያዊ ርዝነት እናሃለዎ፣ በቲ ዘመን ኣውኀዞ፣ ጸሊኡኒ፣ ጸሊአዮ፣ እናበልካ ትእዛዝ እግዚአብሔር ምፍራስ ኣብ ቅድሚኡ መለሳ ብኣወንታ፣ ብኣሉታ ኣምሳያ ብንጽሕና ብኃጢኣት ኣቕሪቡ ዘወግዝ ጸሊም በደል እዩ። “ካብ ቀደም ከምኡ ኣይነበረን ዝብሎ ድማ እግዚአብሔር ንኣቦና ኣዳም ካልአይቲ ክፈጥረሉ ከሎ ካብ ፍንጫሕ መሰንገሊኡ ሓንቲ እምበር ብዙኃት መሰንገለታት ኣይወሰደን፣ እምበኣር ኵሉ ኣብ ኢዱ ከሎ ክሠርሖ'ውን ዘይጽግሞ ምዃኑ ብዙኃት ሔዋናት ክገብረሉ ይኽእል ነይሩ እዩ። ንሔዋን'ውን ብዙኃት ኣዳማት ምገበረላ። ግና እዚ ነገር እዚ እግዚአብሔር ስለዝረስዖ ዘይኮነስ፣ ሕጉን ሥርዓቱን ስለዘይኮነ እዩ። ስለዚ ንሳቶም ዝኣትውዎ ቃል ኪዳን ከኣ ኣብ ልቦም ብንጽሕና ዝተሓጽረ ነበረ። ኣዴና ሔዋን ብዲያብሎስ ተሓቢላ ኣብ ኃጢኣት ምስ ወደቐት። ኣቦና ኣዳም'ውን ጸልኣ ንሳ ከምዘስሓተቶ'ውን ኣመኻነየ። እግዚአብሔር ግና ዳግማይ ነዚ ዚስዕብ ምኅፅንታ ኣቕረበሉ “ኣዳም ኣዳም ሕጂ'ውን ካብቲ ዝቐደመ ዝገደደ ከይትዕሹ ተጠንቀቕ እቲ መድኃኒ ካብ ዘርኣ እዩ ዚውለድ” በሎ። በዚ ድማ ካብ ኵራኡ ዝሓለ ክሕብሕባ'ውን ጀመረ። ዘፍ.3፣20።
መሰንገሌኻ ወዲእካ መሰንገለ እንዳማትካ ምቕጻጽ እግዚአብሔር ፍቓዱ ኮይኑ ከቶ ኣይፈልጥን ሚል 2፣10። ምስናይ እዚ ኪዳን ከም ክዳን ዝበሊ ኣይኮነን። ኪዳን ኣብ ጽላት ልብታትና ተጻሒፉ ንናይ ቅድስና ናብራ ሰኒዱ ንሕሰምናን ውርደትናን ሰቲሩ ንዘንት ዕለት ዚነብር እዩ :: ብፍቕሪ ይሕደስ እቲ ክጸንዕ ክሳዕ ፍጻሜ ይዕገሥ። “ፍቕሪ ብዘይግብዝና ትኹን ንኽፍኣት ፈንፍንዎ ንሠናይ ከኣ ኀዝዎ።
ኣብ ንሓድሕድኩም ምውቕ ፍቕሪ ኣኅዋት ይሃሉኹም ንሓድሕድኩም ክትከባበሩ ድማ ተቐዳደሙ። ኣብ ኣገልግሎትኩም ኣይትተሃከዩ ብመንፈስ ዝተቓጸልኩም ኩኑ ንእግዚአብሔር ኣገልግሉ። ብተስፋ ተሓጐሱ ብጸበባ ተዓገሡ ከየቋረጽኩም ጸሎት ኣዘውትሩ። ንሓድሕድኩም ተሰማሚዕኩም ንበሩ ምስቶም ትሑት ናብራ ዘለዎም ሕዉሳት ኩኑ እምበር ኣይትተዓበዩ ፈላጣት ኢና ኢልኩም ኣይትመክሑ።”
ሮሜ 12፣9-18 እቲ ዝተቐደሰ ሰብ ንፍቕሪ ኣኅዋት ክሳዕ ክንድዚ የፍቅራን ይገልጻን ይነብረላን። ላዛ ፍቕሪ መቐረቱ ብልሳን ቅዱሳን እግዚአብሔር ክንገር ከሎና ንስለ ምስማዕ ወይ ጊዚያዊ መስተርሆት ሓንጐል ጥራይ ኣይኮነን። ወትሩ ዕለት ማዕረ እቲ መታን ክንነብር ብምሕሳብና እንምገቦ እንጌራን እኽለማይን፣ ቃል እግዚአብሔር'ውን ክንምገቦ ይግባእ። ተመጊብና ድማ ሠላሳ፣ ስሳ፣ ሚእቲ፣ ሠናይ ፍረ ክንፈሪ እግዚአብሔር ዝሕጐሰሉ ሠናይ ኵነታት ክንፈጥር ዓለማዊ እምበር ዳግማዊ ኣይንግበሮ፣ ቅድስት ቤተክርስቲያን'ውን ነዚ ሰማያዊ ማሕላ ከተምሕል ከላ ያታ፣ ባህሊ፣ ልማድ ስለዝኾነ ኣይኮነን። ሕጊ እግዚአብሔር ስለዝኾነ እዩ ሰነፈ፣ ሰነፈት፣ ሓመመ፣ ሓመመት፣ መኸነ፣ መኸነት፣ ሓመቐ፣ ሓመቐት ኢልኩም ኣይትጋደፉ ንምባል ዝተገብረ እዩ።
ካብ ብሂል ኣቡነ ሺኖዳ ምስ እንዕዘብ መሠረት ጽንዓት ቃል ኪዳን ንዝኾነ ፍቕሪ ምስ መለለይ ሥጋ ዝኾነ ፍትወት ከወዳድሩ ከለዉ “ፍቕሪ ለጋስ እያ፣ እንተፍትወት ግና ተቐባሊት እያ” ዝበልዎ እቲ ሓቀኛ ፍቕሪ ምስ እንዕዘቦ ጸዋር፣ ኣብ ክንዲ ብጻዩ ዚሓሊ፣ እንካ እምበር ብባህሪኡ ሃባ ዘይልማዱ እዩ። ፍትወት ድማ ከምቲ ተራእዩ ዝጠፍእ ትኪ ይመስል። ንእዋኑ እንተዘይኮይኑ ቀጻልነት ዘየረጋገጸ፣ መናው፣ ንረብሓ ዝቐርበካ፣ ዝደለዮ ምስ ረኸበ ዝርሕቀካ እዩ፣ እዚ ማለት እታ ተባሃጊት ዕንባባ ጽጌሬዳ እኳ እሾኽ ኣብ ማእከላ ከምዘለዋ ዝርስዕ ብሓፈሻ ፍትወት ሥጋኡ ከርዊ ዚነብር ማለት እዩ።
እዚ ኣብዚ ዝተጠቕሰ ብኽብሪ ቃል ኪዳን ትርጉምን ንምብራህ ዝተባህለ እዩ ሐዋርያ ጳውሎስ ንሰብ ሮማ ኣብ ዝጸሓፎ “እዚ ምሥጢር‘ዚ ዓቢይ እዩ። ምእንቲ‘ዚ ፍቓድ ጐይታ እንታይ ምዃኑ ኣስተውዕሉ እምበር ዓያሹ ኣይትኹኑ” ኤፌ. 5፣17-32 “ሰበይቲ ምርካብ ሠናይ ምርካብ እዩ እዚ ከኣ ካብ እግዚአብሔር ሞገስ ምርካብ ማለት እዩ“ ምሳ. 18፣22 እዚ ማለት ቃል ኪዳና እተኽብር ንባዕላ ብርኽቲ ብምዃና ዘርኣ እተባርኸ፣ እቶም ካብኣ ዚፈርዩ፣ እንሆ ውሉድ ውህበት እግዚአብሔር እዮም እተባህለሉ ጸጋ ብመገዳ ይርከብ።
መዝ. 127፣3 ስለዚ ንሠናይ ንቀመጠሉ፣ ንእምነት ነጽልለሉ፣ ንተስፋ ንኅደረሉ፣ ንፍቕሪ ድማ ንንበረሉ። በዚ ድማ ንነፍስና ዕረፍቲ ክንረኽበላ ኢና። ከምቲ ኣብ መእተዊ ዝተገልጸ ንጽንዓት ቃል ኪዳን ውሕስነት ዚህቡ ንኡሳን ኣርእስቲ ኣብ ኃሙሽተ ነጥብታት ከፊልና ክንርእዮም እግዚአብሔር ኣምላኽ ብጸጋ ጥበቡ ይደግፈና።
1. ኅብረት ደጊም ሓደ ኣካል እዮም እምበር ክልተ ኣይኮኑን፣ እምበኣር ነቲ ኣምላኽ ሓደ ዝገበሮ ሰብ ኣይፍለዮ። ማቴ 19፣6 “እንሆ ኣኅዋት ብሓደ ኃቢሮም ክነብሩስ ክንደይ ሠናይን ክንደይ ጥዑምን እዩ። መዝ 133፣1 ኣብቲ ብኅብረት ምንባር ሠናይን ጥዑምን ክርከብ ዚኽእል በየናይ መገዲ እዩ፧ ነዞም ጠጥዑሙን ሠሠናዩን ዝሓስቡ ኣእምሮ ክህሉ ዝገብርዎ ኵነታትከ ኣየኖት እዮም፧ ነዘን ጽምዲ ሕቶ ክንምልስ ከሎና እቲ እንህቦ ምላሽ ካብ ገዛእ ርእስና ዝጅምር ኃላፍነታዊ ሓቂ ኪህልዎ ይግባእ። ፈለማ ናብራና መታን ክምቅር እንወስዶ ስጉምቲ፣ ፍትወት ንአይ ስምዑኒ ምባል ቀቢርና፣ ነቲ ምሳና ዝኃበረ ኣካል ክንሰምዖን፣ ክንርድኦን፣ ከነስተብህሎን፣ ኣብ ሕይወቱ ሓገዝቲ ኪኾኑ ዚኽእሉ ባእታታት ህላውነቶም ምርግጋጽ ወሳንነቱ ኣዝዩ ዓቢይ እዩ። ሓደ ብዘይ እቲ ሓደ ክገብሮ ዚኽእል ነገር ዘይዕዉት ወፈራ ኮይኑ እዩ ዚተርፍ። ከምቲ ኵልና እንፈልጦ፣ ኣብዛ ሓጻር ዘመን ሕይወትና ራህዋ፣ ቅሳነት፣ ርግኣት፣ ሓጐስ፣ ኮታስ ኵሎም እቶም ኣብ ሠናይን ጥዑምን ዚምደቡ ጠባያት ከስተማቕር ሃረር እናበለ ዘይምነ ሰብ የልቦን። እዞም ክጥቀሱ ዝጸንሑ ውጽኢት ጥዑም ኩነት ኣእምሮ ዘውሕስ ኣካል ድማ ባዕሉ እቲ ቀዳማይ ደረጃ ተጠቃሚ ሰብ እዩ። ገዛእ ርእሱ ዘይፈቱን ዘይከናኸንን ሰብ ንኻልኦት ኣርኣያ ኪኸውን ዘሎ ካዕበት መስገደል ጸገማት ኣዝዩ ርሒብ እዩ።
ኣብዚ ኂዝናዮ ዘሎና ንኡስ ኣርእስቲ “ኅብረት” ድማ ክንኃብረሎም ዚግባእ ዛዕባታት ምዕባይ፣ ንኸይንኃብር ዚዕንቅጹና ገጸ ባህርያት ከኣ ጫሌዳ ከይፈጠሩ ምእላዮም ኣገዳሲ ውሳነ ኮይኑ ንረኽቦ። ኣብቲ ካልኣይ ተጠቒሱ ዘሎ ሕቶ እቲ ንሠናይን፣ ጥዑምን፣ ንመስተርሆትን፣ ንቕሳነትን ኣኅዋት ኣኅቢሩ ከንብር ዚኽእል ኣእምሮ ብኸመይ ይምዕብል: ኢልና'ውን ዘይሓሰብና ኣይኮናን እግዚአብሔር ኣምላኽ ንብዘሎ ሥነፍጥረት ክፈጥር ከሎ ይኹን ይብል ነበረ። ኣብ ሰብ በጺሑ ግና እግዚኣብሔር ብመልክዑ ገይሩ ሰብ ፈጠረ፣ ዘፍ. 1:27 ድኅሪ ምፍጣሩ'ውን እንተ ረኣና ኅብረት መንፈስ ቅዱስ ኣብ ልዕሊኡ ስለዝነበረ ንብዘሎ ፍጥረት ክገዝእ ሥልጣን ሃቦ። ዘፍ. 1፣28-31 እቲ ንኅብረት ዘርኡ ክሓስብ ዚኽእል ኣእምሮ ሰፊሕ ኪኸውን ድማ መደቦ፣ ወዲ ሰብ ብመልክዕ እግዚአብሔር ስለዝተፈጥረ ከኣ ዝዓበየ ብልጫ ኣለዎ፣ ሰላም ክሰፍን ካብ እግዚአብሔር ኃይሊ ልዑል ዝተቐበለ ድማ እዩ፣ እዚ ኅብረት እዚ ሠናይን ጥዑምን ከኣ ኣብዚ ልዙብ ውህበት እግዚአብሔር ኣእምሮ ክቱት እዩ። ምኽንያቱ ከምቲ ጥበበኛ ሰሎሞን ዝበሎ “ንስኻ እንተዘይትፈቅድ ክህሉ ዚኽእል ነገር ኣይምሃለወን፣ ንስኻ እንተ ዘይትፈጥሮ፣ ክነብር ዚኽእል ሓደ ነገር እኳ ኣይምሃለወን። ጥበ11፣25”
2. ምክብባር “ሓደ ኣካል እንተ ተሳቐየ ኵሉ እቲ ኣካላት ምስኡ ይሳቐ፣ ሓደ ኣካል እንተ ኸበረ ከኣ ኵሉ እቲ ኣካላት ምስኡ ይሕጐስ።” 1ቆሮ. 12፣26 ሓድሕዳዊ ምክብባር መሠረት ጽኑዕ ቃል ኪዳን እዩ። “ሓደ ሰብ ልኡኽ ፍቕሪ እየ፣ ኢሉ ምስ ዚኣምንን ዚርዳእን ንዓይ ምባል ይገድፎ” ኣባ ሙሳ ናይ መንእሰያት ጳጳስ ኣብ ግብጺ ዝበልዎ ኃይለ ቃል እዩ። ስለዚ እቲ ክብረት ንብሎ ዘሎና መንፈሳዊ ወፍሪ ኣብቲ መጻምድና ምስ እንውፍዮ ክብሪ መጠን ነፍሰ ክብሪ ንረክብ። ምኽንያቱ እቲ ክቡር ሰብ መጠን ነፍሱ ገይሩ እዩ ንሰብ ዘኽብር። ኣብ መንጎ ክልተ ተጻመድቲ ኪህሉ ዝግብኦ ምክብባር ብደጋዊ ሓገዝ ዝተደገፈ ዘይኮነ ካብ ውሽጢ ኩነተ-ኣእምሮ ናይቶም ሓደ ኣካል እዩ ዚፍጠር። ወነንቲ ክብሮም ባዕላቶም መታን ኪኾኑ ድማ ኣብ መንጎኦም መንፈሳዊ ኃላፍነት ዝዓሰሎ ምክብባር ኪህሉ ናይ ምድግጋፍ ባህሪ ከማዕብሉ ኣገዳሲ ረቋሒ እዩ። ሓደ ምሳሌ ንተዓዘብ ከም ልማድ ኅብረት ሰብ ገጠራት ሃገርና ንመንበሪ ተባሂሉ ዚሥራሕ “ህድሞ” ብብዙኅ ምድግጋፍ ዚሥራሕ ናሕሲ ዘለዎ ሕንጻ እዩ፣ ኣብ ልዕሊኡ ድማ ነቲ ቀጺሉ ዚንጸፍ ሓርከም ዚስከም ገመል ኣሎ። እዚ ገመል ዚበሃል ካብቲ ዓንዲ ማእከል ቅጥን ዝበለን ዝፈኾሰን እዩ፣ ካብኡ ቀጺሉ እቲ ኣቐዲሙ ዝተጠቕሰ ሓርከም ዚበሃል ኣዕጫው ኣብ ልዕሊ እቲ ገመል ምስቲ መናድቕ ተዋሲቡ ይርከብ። መብዛኅትኡ ጊዜ ሓርከም ካብ ቆልቋል ይዳሎ ብኽብደቱ ድማ ካብቶም ኣቐዲሞም ዝተጠቕሱ ዓንዲ ማእከልን ገመልን ኣዝዩ ዝፎኾሰ እዩ፣ ስለዚ እቲ ዝኸበደ ነቲ ዝፈኾሰ ይፆሮ ። እቲ ዝፈኾሰ ውን ኣብ ልዕሊ እቲ ዝኸበደ ብሥርዓት ተነጺፉ መዕቐሊ ሐነጽቱ ይኸውን። እዚ ምስላ እዚ ሓድሕድ ምክብባርን ምጽውዋርን የመልክት፣ ጋብላ ቅዱሳት ጽሑፋትና ብዛዕባ ምክብባርን ዘይነጽፍ ፍቕርን እንታይ ይብል፧ “እዚ ምሥጢር እዚ ዓሚቚ እዩ። ኣነ ግና ብክርስቶስን ብቤተክርስቲያንን እምስሎ ኣሎኹ፣ ስለዚ ነፍስ ወከፍኩም ንሰበይቱ ከም ነፍሱ ገይሩ የፍቅራ። ሰበይቲ'ውን ንሰብኣያ ተኽብሮ። ኤፌ. 5፣32-33”
3. ምጽውዋር “ብዝተረፈ ኣኅዋተየ፣ ብፈጣሪ ክርስቶስ ብጽንዓት ኃይሉን በርትዑ ንፍሕሶ ሰይጣን ተቓዊምኩም ምእንቲ ክትክእሉ ኣጽዋር ኣምላኽ ብምሉእ ልበሱ።” ኤፌ. 6፣10-11 እዚ ዘየዳግም ስምዕታ ዘመልክቶ ቅውምነገር እምበኣር ዝኾነ ክርስቲያናዊ ውልድነት ዘለዎ ሰብ ክመጾ ንዝኽእል ኣዕናዊ ፈተና ወይ ድማ ውዲት ጸላኢ ሠናያት ከበርዕነሉ ዚኽእል እቲ ኣጽዋር ጽድቂ ዝብል ቅጽል ስያመ ዝኀዘ ጾም፣ ጸሎት ስግደት ምጽዋት እዩ።
2. ምክብባር “ሓደ ኣካል እንተ ተሳቐየ ኵሉ እቲ ኣካላት ምስኡ ይሳቐ፣ ሓደ ኣካል እንተ ኸበረ ከኣ ኵሉ እቲ ኣካላት ምስኡ ይሕጐስ።” 1ቆሮ. 12፣26 ሓድሕዳዊ ምክብባር መሠረት ጽኑዕ ቃል ኪዳን እዩ። “ሓደ ሰብ ልኡኽ ፍቕሪ እየ፣ ኢሉ ምስ ዚኣምንን ዚርዳእን ንዓይ ምባል ይገድፎ” ኣባ ሙሳ ናይ መንእሰያት ጳጳስ ኣብ ግብጺ ዝበልዎ ኃይለ ቃል እዩ። ስለዚ እቲ ክብረት ንብሎ ዘሎና መንፈሳዊ ወፍሪ ኣብቲ መጻምድና ምስ እንውፍዮ ክብሪ መጠን ነፍሰ ክብሪ ንረክብ። ምኽንያቱ እቲ ክቡር ሰብ መጠን ነፍሱ ገይሩ እዩ ንሰብ ዘኽብር። ኣብ መንጎ ክልተ ተጻመድቲ ኪህሉ ዝግብኦ ምክብባር ብደጋዊ ሓገዝ ዝተደገፈ ዘይኮነ ካብ ውሽጢ ኩነተ-ኣእምሮ ናይቶም ሓደ ኣካል እዩ ዚፍጠር። ወነንቲ ክብሮም ባዕላቶም መታን ኪኾኑ ድማ ኣብ መንጎኦም መንፈሳዊ ኃላፍነት ዝዓሰሎ ምክብባር ኪህሉ ናይ ምድግጋፍ ባህሪ ከማዕብሉ ኣገዳሲ ረቋሒ እዩ። ሓደ ምሳሌ ንተዓዘብ ከም ልማድ ኅብረት ሰብ ገጠራት ሃገርና ንመንበሪ ተባሂሉ ዚሥራሕ “ህድሞ” ብብዙኅ ምድግጋፍ ዚሥራሕ ናሕሲ ዘለዎ ሕንጻ እዩ፣ ኣብ ልዕሊኡ ድማ ነቲ ቀጺሉ ዚንጸፍ ሓርከም ዚስከም ገመል ኣሎ። እዚ ገመል ዚበሃል ካብቲ ዓንዲ ማእከል ቅጥን ዝበለን ዝፈኾሰን እዩ፣ ካብኡ ቀጺሉ እቲ ኣቐዲሙ ዝተጠቕሰ ሓርከም ዚበሃል ኣዕጫው ኣብ ልዕሊ እቲ ገመል ምስቲ መናድቕ ተዋሲቡ ይርከብ። መብዛኅትኡ ጊዜ ሓርከም ካብ ቆልቋል ይዳሎ ብኽብደቱ ድማ ካብቶም ኣቐዲሞም ዝተጠቕሱ ዓንዲ ማእከልን ገመልን ኣዝዩ ዝፎኾሰ እዩ፣ ስለዚ እቲ ዝኸበደ ነቲ ዝፈኾሰ ይፆሮ ። እቲ ዝፈኾሰ ውን ኣብ ልዕሊ እቲ ዝኸበደ ብሥርዓት ተነጺፉ መዕቐሊ ሐነጽቱ ይኸውን። እዚ ምስላ እዚ ሓድሕድ ምክብባርን ምጽውዋርን የመልክት፣ ጋብላ ቅዱሳት ጽሑፋትና ብዛዕባ ምክብባርን ዘይነጽፍ ፍቕርን እንታይ ይብል፧ “እዚ ምሥጢር እዚ ዓሚቚ እዩ። ኣነ ግና ብክርስቶስን ብቤተክርስቲያንን እምስሎ ኣሎኹ፣ ስለዚ ነፍስ ወከፍኩም ንሰበይቱ ከም ነፍሱ ገይሩ የፍቅራ። ሰበይቲ'ውን ንሰብኣያ ተኽብሮ። ኤፌ. 5፣32-33”
3. ምጽውዋር “ብዝተረፈ ኣኅዋተየ፣ ብፈጣሪ ክርስቶስ ብጽንዓት ኃይሉን በርትዑ ንፍሕሶ ሰይጣን ተቓዊምኩም ምእንቲ ክትክእሉ ኣጽዋር ኣምላኽ ብምሉእ ልበሱ።” ኤፌ. 6፣10-11 እዚ ዘየዳግም ስምዕታ ዘመልክቶ ቅውምነገር እምበኣር ዝኾነ ክርስቲያናዊ ውልድነት ዘለዎ ሰብ ክመጾ ንዝኽእል ኣዕናዊ ፈተና ወይ ድማ ውዲት ጸላኢ ሠናያት ከበርዕነሉ ዚኽእል እቲ ኣጽዋር ጽድቂ ዝብል ቅጽል ስያመ ዝኀዘ ጾም፣ ጸሎት ስግደት ምጽዋት እዩ።
እቲ ምንታይ ከምቲ ንኵናት ዚወፍር ወተሃደር ብዘይጠበንጃን ሰናድርን ዘይከይድ። ንሕና ሕዝቢ እግዚአብሔር'ውን ብመጠኑ ኣብ መሥርሕ ጽንዓት ቃል ኪዳን ብዝያዳ ድማ ኣብ መዓልታዊ ሕይወትና ግጥምና ምስቲ መንፈሳዊ ኪደት ከላሕልሕ ዝህቅን ዲያብሎስን ሠራዊቱን እዩ። ነታ ንሱ ዝሰልጠነላ ዓለም ገለ ወራዙት ከምዚ ክብሉ ዘፍኣሙላ ዓለም ጐዶሎ እያ ብህግቲ ክነሳ ትዕድለካ ኵሉ ኣለዎ ኣበሳ፣ ዕንባባ ጽጌሬዳ እኳ እታ ትፍቶ እሾኽ ኣለዋ ኣብ ነብሳ። “መጋጥምትኻ ከይፈለጥትካ እትጻወቶ ጸወታ ንስዕረት ዘቃልዕ ምዃኑ ማንም ዝስሕቶ ኣይኮነን “ከመይ ቅልስና ምስሕልቅነትን ሥልጣናትን ምስቶም ንዘመን ጸልማት ዘመኃደሩ ገዛእቲ ዓለምን ምስቶም ክፉኣት መናፍስትን ኣብ ሰማያት ዘለዉ እዩ እምበር ምስ ሰብ ኣይኮነን” ኤፌ. 6፣12። እምበኣር ነቲ ከማና ብኡፍታ ኣርኣያ ሥላሴ ዝተፈጥረ ሰብ ክንቃለስ ኣይኮነን። ነጋሪት ነፍሳትኩም ኣድኅኑ ዝተደሰቐ፣ እቲ ቅልስሲ ነቲ ኣብ ሰባት ኃዲሩ ዝዋግኣና ዘሎ እኩይ ምስዓር እዩ። ስለዚ ጠንቂ ዘይምስምማዕ ሰብ ቃል ኪዳን ንዝኸውን ዘሎ ከኣ ንኡስ ኣርእስቲ “ምጽውዋር ዘይምህላው እዩ።” ምንጩ ድማ ጸላኢ ሠናያት ዝኣለሞም ተንኮላት ምዃኖም ዘይምፍላጥ እዩ። ምኽንያቱ ኣብ መንጎ ተጻመድቲ ክህሉ ዝኽእል መንፈሳዊ ፍቕሪ ንሰይጣን ቀታሊ እዩ።
ንሱ ድማ እቶም ክልተ ሓደ ኣካል ብዝሓስቡሉን፣ ብዝሰማምዕሉን ደረጃ፣ እቶም ፍረ ብርኮም ቅዱሳን ውሉድ ክኾኑሎም እዮም። ምስጋና እግዚአብሔር ድማ ኣብቶም ሕፃናት ዕጽፍን ድርብን ኮይኑ ኪወርድ ይርአ ኣሎ። “ምእንቲ ነቲ ተቓዋሚኻ ጸላእን ገፋዕን ከተሕፍሮ ስቕ ከተብሎ ካብ ኣፍ ቆልዑን ዝጠብዉን ምስጋና ኣዳሎኻ። መዝ. 8፣2 “ጸላኢ ሠናያት እምበኣር ዕጻኡ ካባ ኅፍረት ምጕልባብ ኮይኑ ምርኣይ ጻማ ምጽውዋር ምዃኑ ክርሳዕ ኣይግባእን። ስለዚ መንፈሳዊ ጕዕዞና ብዋልታ ምጽውዋር ዝተደርዐ ዘይክማህ ዕርዲ ኪኸውን ኪኖ ትምኒት ብተግባር ንነብረሉ።
4. ግሉጽነት “ሓቂ ዚሓብእ መከራ የምጽእ፣ ብዕሽነት ዚዛረብ ድማ ይወድቕ። ዘረባ ጻድቕ ሕይወት ይፍልፍል፣ እኩይ ሰብ ግና ነቲ ዓመጽ ብጽቡቕ ቃላት ይኽውል። ጽልኢ ቖየቛ የልዕል፣ ፍቕሪ ግና ንዅሉ ኣበሳ ትኽውሎ።” ምሳ.10፣10-12። “ነቲ ከጋጥም ዝኽእል በደል፣ ሕነ ንስሓ፣ ምኽንያት ይማስሓ” ጌርካ ከም ብሓድሽ ገበንካ ምዕባይን ፍሩይ ኮይኑ ዝርአ ምግባርን ምስ ነፍሰ ቕትለት ምፍጻም ይዳረግ እዩ። ስለዚ ነቲ ተኸሲቱ ዘሎ ጸገም ክንዲ ብማዕዶ ንዕዘቦ ናባናዝተወርወረ ኃደጋ ምዃኑ ፈሊጥና ብግህዶ ክንዋሥኣሉን ክንኣልዮን ከነርኅቆን ግዴታ ኣሎና። ባዕላትና ንዝፈጸምናዮ ኅልፍን ትርፍን ሸፈነ ጌጋታት ካልኦት ክገልሁልና ምጽባይና ኣውሎ ንፋስ ጠጠው ኣቢልና ብስፍሪ ሚዛን ክንመዝኖ ምፍታን እዩ። ከም ደም ስኒ ንውሽጠ ውሽጢ ምውሕሓጥና ድማ ንዝያዳ ዓወት ይዕድመና። ምስናይ እዚ ንእግዚአብሔር ብጸሎት ክንምኅፀኖ ከሎና ብእምነት ምስ እንገብሮ፣ ነቲ ዓይነ ልቡናና ሸፊኑ ዝጸንሐ ሓበላ ኣበሳ በርቊቊና ክንምሕዎ ክንክእል ኢና። እዚ ክብሃል ከሎ ነቲ ብግልጺ እንዛረቦ ብልዙብን ህዱእን ኣተሓሳስባ ከነሠንዮ ይግባእ። ምኽንያቱ “ሓባእ ቍስሉ ሓባእ ፈውሱ “ ስለዝኾነ። ነቲ ወትሩ ልብና ዘድምየና ኵነታት ብምርድዳእ ክንፍውሶ ጻውዒት እግዚአብሔር ኣሎና። ከምቲ ኣቐዲሙ ተጠቒሱ ዘሎ ኃይለ ቃል “ፍቕሪ ግና ንዅሉ ኣበሳ ትኽውሎ “ ዝተባህለ ብንጽሕና ልብን ምዕሩይ ሕሊናን ንዝመኃደር መንፈሳዊ ናብራ ይውክል፣ ኵሉ ጊዜ ፍቕሪ ብዝዓብየሉ መጠን፣ ረጽሚ'ውን ኣሎ “ስለዚ ካብ ፍቕሪ ሓጐስ ጥራይ ዝጽበ ሰብ እንተሎ ካብቲ ቃንዛ ዝምጥዎ ጸጋ እዩ ዝጐድሎ “እዚ ማለት ፍቕሪ በጃ ኣበሳ ንምዃና ዘይኮነ፣ ፍቕሪ ነቲ ክበዝኅ ዝነበሮ ኣበሳ ከተውሕዶ ትኽእለሉ ሥልጣን ከም ዘለዋ ዘነጽር እዩ። ስለዚ ኣብ ፍቕሪ ምንባር ንዝያዳ ግሉጽነት የሰስን።
5. ኣጠቓቕማ ጊዜ “ብጾትን ኣዕሩኽን ኵሉ ጊዜ ስምምዕ እዮም ።ካብ ናይ ክልቲኦም ግና ኣብ መንጎ ሰብኣይን ሰበይትን ዘሎ ስምምዕ ይበልጽ። ሢራክ 40፣23” ዝበዝኅ እዋን ኣጠቓቕማ ጊዜ ኣብ ግምት ዘእቱ ሰብ ዕዉት ዕላማ ዘለዎ ሰፊሕ ኣተሓሳስባ እዩ፣ ምኽንያቱ እቲ ብቑዕ ሥራሕ፣ ኣብቲ ቅኑዕ እዋን ክወሐሐድ ስለዝመርጽ፣ ኣብ ጊዜ ዘለዎ ኣረኣእያ ካብቲ ካልእ ሰብ ፍልይ የብሎ። ንኣጠቓቕማ ጊዜ ከም ንኡስ ኣርእስቲ ክንኅዘሉ ዝመረጽናሉ ምኽንያት ኣብ መዓልታዊ ሕይወትና ብሰንኪ ኣጠቓቕማ ጊዜ ብዙኅ ዘይምስምማዕ ክፍጠር ንቡር ስለዝኾነ እዩ። ሓደ ካብቶም መጻምድቲ ንጸሎት ዚኸውን ጊዜ ክጠልብ ከሎ፣ እቲ ብጻዩ ድማ ንኻልእ መዓላ ዘውዕሎ ጊዜ ይጠልብ፣ ኣብ መንጎ እዚ ጸላኢ ሠናያት ዘሳወሮ ድጉል ኃጢኣት ንኽግሃድ ጊዜ ኣይወስድን። ነዚ ንምግታእ ሐዋርያ ቅዱስ ጳውሎስ ከምዚ እናበለ ይመክር “ንጸሎት ዚኸውን ጊዜ ምእንቲ ክትረኽቡ ኢልኩም ንውሱን እዋን ብስምምዕ ክልቴኹም ዝገበርክምዎ እንተዘይኮይኑ ሓደ ነቲ ሓደ ናይ መውስቦ ግቡኡ ኣይኽልኣዮ።
5. ኣጠቓቕማ ጊዜ “ብጾትን ኣዕሩኽን ኵሉ ጊዜ ስምምዕ እዮም ።ካብ ናይ ክልቲኦም ግና ኣብ መንጎ ሰብኣይን ሰበይትን ዘሎ ስምምዕ ይበልጽ። ሢራክ 40፣23” ዝበዝኅ እዋን ኣጠቓቕማ ጊዜ ኣብ ግምት ዘእቱ ሰብ ዕዉት ዕላማ ዘለዎ ሰፊሕ ኣተሓሳስባ እዩ፣ ምኽንያቱ እቲ ብቑዕ ሥራሕ፣ ኣብቲ ቅኑዕ እዋን ክወሐሐድ ስለዝመርጽ፣ ኣብ ጊዜ ዘለዎ ኣረኣእያ ካብቲ ካልእ ሰብ ፍልይ የብሎ። ንኣጠቓቕማ ጊዜ ከም ንኡስ ኣርእስቲ ክንኅዘሉ ዝመረጽናሉ ምኽንያት ኣብ መዓልታዊ ሕይወትና ብሰንኪ ኣጠቓቕማ ጊዜ ብዙኅ ዘይምስምማዕ ክፍጠር ንቡር ስለዝኾነ እዩ። ሓደ ካብቶም መጻምድቲ ንጸሎት ዚኸውን ጊዜ ክጠልብ ከሎ፣ እቲ ብጻዩ ድማ ንኻልእ መዓላ ዘውዕሎ ጊዜ ይጠልብ፣ ኣብ መንጎ እዚ ጸላኢ ሠናያት ዘሳወሮ ድጉል ኃጢኣት ንኽግሃድ ጊዜ ኣይወስድን። ነዚ ንምግታእ ሐዋርያ ቅዱስ ጳውሎስ ከምዚ እናበለ ይመክር “ንጸሎት ዚኸውን ጊዜ ምእንቲ ክትረኽቡ ኢልኩም ንውሱን እዋን ብስምምዕ ክልቴኹም ዝገበርክምዎ እንተዘይኮይኑ ሓደ ነቲ ሓደ ናይ መውስቦ ግቡኡ ኣይኽልኣዮ።
ንነፍስኹም ብዘይምምላኽኩም ሰይጣን ምእንቲ ከይፍትነኩም ከኣ ከም ብሓድሽ ተራኸቡ። እዚ ግና ከም ምኽሪ እምበር ከምትእዛዝ ኣይኮንኩን ዝብል ዘሎኹ። 1ቆሮ. 7፣5-6 “እዚ ኪብሃል ከሎ ብሰሪ ዘይእርኑብ ኣጠቓቕማ ጊዜ ዝመጽእ ሃጓፋት ኣዝዩ ርሒብ ይኸውን ፣እቲ ምንታይ “ከመይ ርግኦ እንተሓቖንካ ልኻይ የውጽእ፣ ኣፍንጫ እንተወቓዕካ ደም የውጽእ። ከምኡ ኸኣ ኩራ እንተቐስቀስካ ባእሲ ተልዕል። ምሳ. 30፣33’’
ስለዚ ሕዝቢ እግዚአብሔር እቲ ክንኮኖ ዝግብኣና፣ ክንከውን ዝተርፈና ጕዕዞ ንውኅ ዝበለ እዩ። ከምኡ እናኾነ ግና ጸጋ እግዚአብሔር ካዕበት ዘይሰፍሮ ምውዳቕ መጽዓን ዘይድርቶ ፍልጠት ደቂ ሰባት ዘይዳረጎ እዩ እሞ “ነቲ እግዚአብሔር ዘጋጠሞ ሰብ ኣይፍለዮ። እምነ መሠረት ቃል ኪዳን ተነቢሩልና'ሎ ሓደ ምስ ሓንቲ ካብ ጥንቲ ጥቅምቲ ሰበይቲ ናይ ሰብኣያ፣ ሰብኣይ ድማ ናይ በዓልቲ ቤቱ ሥጋ ሓድሕዶም ክመልኩ መኺሩ ሐዋርያ ጳውሎስ እቲ እግዚአብሔር ዚሾሞ ትልሚ ቐደም ሓዲስ፣ ሓደ ኣካል ኪኾኑ ቤት ኣቦኦም ኃዲጎም፣ ሰብኣይ ንሰበይቱ ከም ነፍሱ የፍቅራ።
(1ቆሮ.7፣1-6) ጥርጥር የብሉን። ትእዛዛት ክርስትና ናይ ሕይወት ዘመንና መፋቐሪ እምበር ኣይኮነን ተራ ንብረትና ኪኖ ስምዒታዊ ፍቕርና ይኹን መንፈሳዊ (ማቴ.19፣9) እግዚአብሔር ኣምላኽ ንሔዋን ክፈጥራ ካብ ሽክና ኣዳም ኣይወሰዳን፣ ካብ መሓውሩ'ውን ኣይሰልዓን፣ ካብ ርእሱ መታን ከይትወጽእ ልዕሊኡ፣ ካብ እግሩ መታን ከይትቑጸር ባርያኡ፣ ሕውነቶም ከረጋግጹ ፈጢርዋ ካብ መሰንገሊኡ፣ እቶም ክልተ ይኹኑ ሓደ ሥጋ ሓደ ጥምረት እምነት ውሕደት ኣተሓሳስባ ፍቕሮም ኣብ ዘለዎ ክርስቶስ ኣሎ። በዓልቤታ ንጸጋ እቲ መጀመርታ ዝፈጠሮም ተባዕታይን ኣንስታይን ኣቋረኖም።
(ዘፍ 1፣27 ማቴ. 19፣4) ኣይትኹን’ሞ ሰብ ዘይንደሊ ልቢ፣ ቅልስ ዘለዓለም ክንረኽበሉ ዓስቢ (ማር.10፣6) መንፈስ ቅዱስ ዝወረዳ ናይ ክርስቲያን ስድራ መለኮታዊ ዕላማ’ዩ ዘመኃድራ እቶም ጻማ ኣብራኾም ክስመዩ ማዕከን ፍቕሪ ቤቶም ማንታ ቤተክርስቲያን እያ።
እትምህሮም ፍርሃት ፈጣሪ ውህበት እቲ ኵሉ ዚኽእል እዮም፣ ነገሥታት ናይታ መዓልቲ ናይ ኣእዳው ተግባራት ንኽብሪ ስሙ ቀደስቲ ንዅሉ ንተዓዘቦ፣ ክፉእ ገዲፍና ንሠናይ ንስዓቦ፣ ዓቐን ዘይርከቦ ባሕሪ፣ ምሕረቱ መምዘኒ እመት ወዲቑሉስ ኣይምትሮን ስድሪ፣ ስለዚ ሠሪሕና’ዩ ብኣምሳል ክብሩ ኣብታ ሪሙ ክንስመ መዋርስቱ ክንኮኖ ንእግዚአብሔር ኣምላኽ ዘራእቲ ኅርያ ክብሩ ንኽግለጽ ክንጽዋዕ ኣርኣያ ስብሓት ስብሓት ነቲ ልዑል በሉ እግዚአብሔር ከጋጥም ከሎ ንዕዮኡ እዚ ተሪፉ ክበሃል ኣይክእልን እዩ። በዚ ድማ ከምቶም ኣብ ትሕቲ እግዚአብሔር ዝነብሩ ዕዉታት ንነገራት ከምዝኸውን ዝገብርዎ ናታቶም በረኸት ከነልዕል ቅድስቲ ቤተክርስቲያን ትጽውዓና ኣላ፣ ስብሓት ለእግዚአብሔር ልዑል ወለወላዲቱ ድንግል ወለመስቀሉ ክቡር ኣሜን።
No comments:
Post a Comment